امیدواریم این دکلمه از همراهان کافه کتاب ، به قلم سپیده بیگدلی تحت عنوان صفر مطلق امید ، مورد پسند شما باشد، متن کامل این دکلمه از حرکت صدای دوست در زیر آورده شده است:
می گفت محکم نگهش دار. محکمِ محکم. انقدر که آدما جونشونو، شاعرا شعرشونو، نویسنده ها داستاناشو، رُزای قرمز بوشونو، درختا تنه شونو و پرنده ها بالاشونو…
می گفت اگه یه روز صبح پاشدی و آینه دیگه نشونت نداد، اگه دیدی جلو رفتن تقویم برات بی اهمیت شد و توام شدی اون ادمی که فقط صبحا صبحانه میخوره ظهرا ناهار و شبا شام و قبل از خوابم از خالی بودن قابِ پنجرش از ستاره ها دلگیر نیست ، یعنی گمش کردی.
میگفت اون تویی. خودِ توئه و اگه نباشه تو دیگه تو نیستی و دیگه فرقی نداری با بقیه که فقط صبحا صبحانه میخورن و ظهرا ناهار و ...
می گفت رویاتو نگه دار .محکم نگه دار .وسط همون محالا، وسط همون نشدنا، وسط همون روزمرگیا وسط همون رعشه ای که افتاده به زانوی باورت، درست همونجا که داره لیز میخوره از سرت…
حرفاش توی سرمه و همش دارم فکر میکنم همینجا. تو همین صفر مطلقِ امید، تو همین صرف مُدامِ نشدنا ، چقدر دارم مقاومت می کنم برای شبیه نشدن به اونایی که فقط صبحا صبحانه میخورن، ظهرا…
نویسنده سپیده بیگدلی
گوینده نظری
با کافه کتاب و همچینین حرکت صدای دوست زیر از طریق کانال تلگرامی زیر همراه باشید:
